H κουλτούρα της Ντίσκο αγαπήθηκε παράφορα, αλλά και μισήθηκε εξίσου έντονα.
Προσοχή μιλάμε για την κανονική disco της δεκαετίας του 70 (αυτήν που αναπτύχθηκε κυρίως από αφροαμερικάνους στης Η.Π.Α. σαν παρακλάδι του funk), και όχι για την ευρωπαϊκή disco της δεκαετίας του 80 (γνώστη και σαν Italo-Disco ή Euro-disco που ουσιαστικά είναι είδος synth-pop με αναλογικά συνθεσάιζερ και πολύ λιγότερα έως ανύπαρκτα funky στοιχεία.)
Τα χρόνια ανάμεσα στο 1976 και το 1979 η Ντίσκο να μετατρέπεται σε πολιτισμικό φαινόμενο, ενδυματολογικό στυλ, τρόπο διασκέδασης και τρόπο χορού. Η σαρωτική επιτυχία της ταινίας “Saturday Night Fever“, οι αδιάκοπες επιτυχίες των Bee Gees, των Village People, της Donna Summer, της Gloria Gaynor και των άλλων καλλιτεχνών (στην πλειοψηφία τους μαύρων), και η ανάδειξη των Ντισκοτέκ στο επίκεντρο της νυκτερινής διασκέδασης… δεν άρεσε στους πάντες. Ακόμα περισσότερο δεν άρεσε το γεγονός πως στο επίκεντρο του τότε νέου μουσικού κινήματος βρίσκονταν οι μειονότες των αφροαμερικάνων, των λατίνων και των γκέι. Οι δισκογραφικές εταιρίες που είχαν επενδύσει στη Rock μουσική δε μπορούσαν να βλέπουν το Lifestyle που είχαν δημιουργήσει να χάνει έδαφος στη νεολαία και τα κέρδοι τους να πέφτουν…
Oι φόβοι ότι η ροκ μουσική βρισκόταν σε πλήρη παρακμή επιβεβαιώθηκαν αφού τα άλμπουμ που κυριάρχησαν στα 21α βραβεία Grammy (του 1979) ήταν DISCO!
Πιο πριν, το 1978, ο σταθμός WKTU-FM της Νέας Υόρκης, ένας σταθμός με χαμηλή ακροαματικότητα, “γύρισε” το πρόγραμμα του σε ντίσκο και έγινε ο δημοφιλέστερος σταθμός στη χώρα!
Η ντίσκο έπρεπε να καταστραφεί! Ραδιοφωνικοί παραγωγοί όπως ο Steve Dahl (είχε απολυθεί από το ραδιοφωνικό σταθμό “WDAI” στη μετάβαση του από το Rock-Station στη Disco-Station) άρχισαν να προωθούν καμπάνιες ενάντια στη Disco, ενώ το σύνθημα “Disco Sucks” έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα των καιρών.
Τα γεγονόταν άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο. Στο Seattle, εκατοντάδες οπαδοί της ροκ μουσικής επιτέθηκαν σε μια ντισκοτέκ, ενώ στο Portland ένας Dj κατέστρεψε με ηλεκτρικό πριόνι δίσκους disco ενώ το πλήθους τον επευφημούσε…
Ως Νύχτα που Σκότωσε τη Disco (Disco Demolition Night) είναι γνωστή η ανατίναξη μεγάλου αριθμού δίσκων ντίσκο κατά την διάρκεια αγώνα μπέιζμπολ στις 12 Ιουλίου του 1979 στο Σικάγο των ΗΠΑ. Το συμβάν έχει συνδεθεί τόσο με την σταδιακή απώλεια της αιμοφιλίας της ντίσκο στα τέλη του 1970 όσο και με ρατσιστικά κίνητρα και την γενικότερη υποκίνηση μίσους.
Στο διάλειμμα του αγώνα, πλήθη κόσμου εξαπολύουν δίσκους ντίσκο μουσικής στο κέντροτου γηπέδου. Δεκάδες χιλιάδες στις εξέδρες (συνολικά, πάνω από 50.000 κόσμου) φωνάζουν εκστασιασμένοι συνθηματα κατα της Disco μουσικής. Οι περισσότεροι δεν είχαν έρθει καν για τον αγώνα.
Οι αρχές του γηπέδου ηχαν αποφασισει κατά την διάρκεια του διαλείμματος να γεμίσουν ένα μεγάλο κιβώτο με δίσκους ντίσκο και να το ανατινάξουν στην μέση του γηπέδου, σκεπτόμενοι πως θα υπήρχαν πολλοί οπαδοί της ροκ μουσικής οι οποίοι θα συνέρρεαν για να παρακολουθήσουν το “θέαμα”.
Οι διάσημοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί και Disco-Haters Steve Dahl, Garry Meier μαζί με άτομα που φορούσαν το λογότυπο του Ροκ ραδιοφωνικού σταθμού “The Loop” έκαναν την εμφάνιση τους, μέσα στις επευφημίες και τις φωνές. Το πλήθος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά “DISCO SUCKS–DISCO SUCKS“. Στο κουτί, μαζί με τα βινύλια, είχε μπει μια σειρά από εκρηκτικά. Κατά την διάρκεια διαλείμματος Ο Steve Dahl ενεργοποίησε το μηχανισμό πυροδότησης στο κιβώτιο και ακολούθησε μεγάλη έκρηξη. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί μέρος του χλοοτάπητα του γηπέδου, τόσο από την έκρηξη και την διασκόρπιση των κομματιών των δίσκων, όσο και από την μαζική εισροή χιλιάδων οπαδών που ακολούθησε στον αγωνιστικό χώρο. Η κατάσταση ξέφυγε εκτός ελέγχου πολύ γρήγορα και χρειάστηκε η παρέμβαση της αστυνομίας για να εκκενωθεί ο χώρος, ενώ ο αγώνας τελικά ακυρώθηκε.
Την επομένη της εκδήλωσης, ο Steve Dahl ξεκίνησε κανονικά την πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του, χλευάζοντας τους αγανακτισμένους τίτλους στις τοπικές εφημερίδες και λέγοντας: “Νομίζω ότι το μεγαλύτερο μέρος της χθεσινής εκδήλωσης ήταν θαυμάσιο“.
Πολιτισμικά θεωρείται ως ημερομηνία ορόσημο ως προς την σταδιακή απώλεια αιμοφιλίας της ντίσκο μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με τις αρχές του 1980. Η συγκεκριμένη εκδήλωση περιγράφηκε ως υποκίνηση μίσους και μουσική εθνοκάθαρση, καθώς και αποδόθηκαν ανοικτά ρατσιστικά κίνητρα καθώς η ντίσκο ήταν αντιπροσωπευτικότερη ως είδος και ιδιαίτερα δημοφιλής στις κοινότητες των Αφροαμερικανών, Λατινοαμερικανών και των ομοφυλοφίλων ενώ οι οπαδοί της ροκ ήταν κυρίως λευκοί.
Οι διοργανωτές των αγώνων ανέφεραν πως ήταν απλώς μια αθώα (!) εκδήλωση για τους σκοπούς της διασκέδασης
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λίγο καιρό μετά, η Disco στις ΗΠΑ είχε πια πεθάνει, οι ντισκοτέκ άρχισαν να κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έκαναν μποϊκοτάζ στο μουσικό είδος, ενώ οι δισκογραφικές εταιρίες έριξαν όλο τους το βάρος σε άλλα μουσικά ιδιώματα, και κύριός στο Hard-Rock και το Glam/Hair Metal, σαν μουσικά είδη που απευθύνετε στη νεολαία. Στην Ευρώπη τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά: Αρχές τις δεκαετίας του 80 η έλευση του ηλεκτρονικού ήχου έκανε “In” την Italo-Disco (Euro-Disco), παράλληλα και με άλλα μουσικά είδη της δεκαετίας, και η discoteque γέμιζαν έως τα τέλη της δεκαετίας του 80 όπου άλλαξε η μόδα.
πηγή :gothic.gr
