Η ελληνική κυβέρνηση προωθεί την ιδιωτικοποίηση του νερού παραγνωρίζοντας πως το νερό δεν είναι εμπόρευμα, αλλά δημόσιο αγαθό “δεδομένου ότι το νερό είναι απαραίτητο για τη ζωή” όπως τονίζει και το Συμβούλιο της Ευρώπης, και αποτελεί έναν από τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης.
Το μάθημα της ΔΕΗ δεν ήταν αρκετό, σε ταραγμένους καιρούς.
Ήδη, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, παραλείψεις και κλιματική αλλαγή ευθύνονται για 748 εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως δίχως σταθερή πρόσβαση σε πόσιμο νερό, για το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού που είναι δίχως σταθερή πρόσβαση σε βασικές υποδομές αποχέτευσης, ενώ στην ολοένα και πιο ευάλωτη Νοτιοανατολική Μεσόγειο λόγω κλιματικής κρίσης γίνεται διαρκώς δυσκολότερη η πρόσβαση σε νερό.
Σε αυτό το διεθνές πλαίσιο, ενάντια σε πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες όπως η «Right2Water» και τις αποφάσεις 190-191/22 & 1886/22 του Συμβουλίου της Επικρατείας που κρίνουν παράνομη την παραχώρηση των υποδομών των δημόσιων εταιρειών ύδρευσης σε ιδιώτες, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην ψήφιση νόμου για την ιδιωτικοποίηση του νερού (ν.4964/22).
Ως απάντηση σε αυτό το νόμο, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Πέτρος Κόκκαλης, κατέθεσε γραπτή ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα αυτονόητα που επιμένει να παραβιάζει η ελληνική κυβέρνηση.
Κοινώς,
– πώς συνάδει ο ν.4964/22 με τις αρχές του Κράτους Δικαίου και τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων,
– πώς θα παραμείνει το νερό ένα οικονομικά προσιτό, ποιοτικό δημόσιο αγαθό όταν η κυβέρνηση το υποβιβάζει, κατά παράβαση των αποφάσεων του ΣτΕ, σε απλό εμπόρευμα με προφανείς κινδύνους και για το περιβάλλον;
και
– τι κίνδυνοι ελλοχεύουν όταν η διαχείριση ευρωπαϊκών υδάτινων πόρων περνάει σε χέρια εκτός ΕΕ.
